Toen ik zo’n kleine twee jaar geleden bedacht om me met Brigitta en het gammele clubhuis te gaan bemoeien, had ik geen idee waar wij nu zouden staan. Samen met Peter van Wees en Karin Bosman heb ik nagenoeg alle fracties in de Haarlemse raad afgelopen. Sommige zijn bij ons op werkbezoek geweest, andere stelden vragen in de raad. Verder hebben we alle ambtenaren die van belang waren, gesproken en ontvangen.
Inmiddels was ik voorzitter geworden van de stichting die achter de groep staat. De stichting heeft de verantwoording om het gebouw te regelen. Het is een interessante groep mensen. Allemaal met een scoutingachtergrond; ze zijn allemaal ouder van een lid, of leiding. Ik viel er zonder een voormalig scoutingleven een beetje uit de toon. Daar maakte Erwin Wigman met een (linker) hand definitief een einde aan toen hij mij op de stoep van de Mariakerk mijn ‘Das’ overhandigde. Er aan toevoegend dat dit mijn installatie tot scout was. Nu was het menens. Die Das heb ik daarna altijd om gedaan op de momenten dat ik Brigitta vertegenwoordigde.
Als ons gelobby en gepraat bleef niet onopgemerkt. De gemeente begon mee te denken in een oplossing voor ons probleem. Brigitta moet een nieuw clubhuis, en snel ook. We stuitten direct op de werkelijkheid van Noord. Het stadsdeel groeit snel en de bevolking heeft relatief veel jonge kinderen. Alle beschikbare schoolgebouwen worden direct door de gemeente ingezet voor scholen. Alle andere ruimtes worden bezet door dansclubjes, zanggroepen en ga zo maar door. De sportverenigingen barsten uit hun voegen. Hun terreinen en clubgebouwen zitten op slot.
Ondertussen schieten de prijzen voor vastgoed omhoog. Iets kopen of huren zit er echt niet in. We keken onder meer naar lege gebouwen aan de Rijksstraatweg, de Louis Couperusstraat en de Jan Gijzenkade. Terwijl ik dit schrijf, schieten me er nog meer te binnen. Overal was het antwoord: ‘nee’.
De enige optie die bleef staan, was zelf iets bouwen. De vraag was ‘alleen maar’ waar? Haarlem-Noord heeft weinig lege plekken en de plekken die er zijn, zijn klein of ongeschikt. Zo keken wij onder ander naar het veldje achter Zonnewijzer 2 naast de bibliotheek, naar een stukje grond aan de Mr. Jan Gerritszlaan, naar een optie bij de Stadskweektuin, naar een punt in de buurt van Mc Donalds, bijna de gemeente Velsen. Onze droomlocatie het Schoterbos was sinds 2012 een no go area.
Gelukkig is het Haarlem van 2017 niet het Haarlem van 2012 en is er zoiets als voortschrijdend inzicht. Mensen zijn verstandige wezens en zoeken graag naar intelligente oplossingen. Standpunten zijn niet altijd in graniet gebeiteld. Dus zaten Karin en ik op een dag vlak voor de zomervakantie van 2015 in een prachtige kamer van het gemeentehuis aan de Grote Markt. Daar heeft wethouder Snoek ons een plan ontvouwde voor groot onderhoud aan en een locatie voor een scoutinggebouw in het Schoterbos. Karin en ik fietsten enigszins beduusd naar huis.